De co-schappen: het begin

Eindelijk zijn we dan deze week toch begonnen met onze co-schappen. We wisten totaal niet wat er zou gaan komen, dachten dat we met gynaecologie zouden beginnen, maar op maandag hoorden we dat het kindergeneeskunde werd (zo gaan de meeste dingen hier, je maakt een afspraak die dan wordt gewijzigd zonder mededeling hierover).

We hebben geen groepje met Indonesische co's, maar Misha en ik zijn samengevoegd met 5 andere Nederlandse co's waarvan nog 2 uit Maastricht. We startten met een rondleiding door het Universiteitsziekenhuis (20 min lopen van waar we wonen), wat ook wel nodig was want het ziekenhuis is enorm en totaal niet overzichtelijk gebouwd. Er zijn een heel aantal verschillende gebouwen, het emergency gebouw, het nieuwe gebouw met alleen kindergeneeskunde poli's dat Kiara wordt genoemd, het oude gebouw met de afdelingen (gedung A = gebouw A) en dan nog alle Universiteits gebouwen. Het nieuwe gebouw is erg mooi/modern/met airco, hoogbouw gesponsord door Disney. Kleine kanttekening: er zijn 12 verdiepingen, maar er zijn er maar 2 in gebruik omdat er geen geld is om apparatuur en patiënten over te verhuizen naar het nieuwe gebouw (echt schrijnend vind ik).
Het werkt hier allemaal compleet anders, het ziekenhuis waar we nu zijn is een government hospital, dat betekent dat de patiënten over het algemeen tot de lagere sociale klassen behoren (lees: arm zijn). Deze arme mensen hebben niet de kennis om te weten wanneer ze naar het ziekenhuis moeten komen, wonen te ver weg en kunnen het transport niet betalen, of gaan eerst naar een traditioneel genezer (zoals een vrouw die zwanger werd ondanks een spiraaltje die daarna een traditioneel 'abortus drankje' dronk en misschien daardoor nu een ziek kindje heeft omdat het niet werkte). Het gevolg daarvan is dat we een aantal hele extreme casussen gezien hebben. Zo komt thalassemie hier veel voor, dat betekent dat je lichaam bepaalde onderdelen van je bloed die nodig zijn voor zuurstoftransport (hemoglobine) niet goed kan produceren. Deze (meestal) kinderen breken ook hun rode bloedcellen sneller af en hebben eigenlijk iedere maand een bloedtransfusie nodig om groeiachterstand en allerlei andere ontwikkelingsstoornissen te voorkomen die met zuurstofgebrek en ijzerstapeling door afbraak van rode bloedcellen te maken hebben (dit komt in Nederland echt niet voor, is een mediterraanse ziekte). We zagen bijvoorbeeld een meisje van 13 jaar, die eruitzag als ongeveer 6 jaar qua gewicht, lengte en ontwikkeling die nu pas voor het eerst naar het ziekenhuis kwam (13 jaar te laat!). Zij had een afwijkend gezicht (slecht bloed = skelet afwijkingen) en een enorme milt die we konden voelen (normaal 5 cm en niet voelbaar, nu zeker 20 cm groot!). Zij had geen ouders en ging ook niet naar school, ze was hier altijd te zwak voor geweest. Het was enorm sneu, dit soort dingen zie je hier vaak en dat is toch wel heftig.
We hebben ook al een aantal kinderen gezien die enorm ondervoed waren, redenen hiervoor zijn onvoldoende eten/geld beschikbaar, maar ook te weinig kennis over wat het goede voedsel is bij de ouders.

Het werkt hier dus allemaal niet zoals in Nederland, dat maakt het enorm leerzaam (zo'n grote milt gaan we in Nederland niet voelen/tegenkomen), maar je beseft je ook hoe goed het bij ons allemaal is en hoeveel beter het hier zou moeten zijn. En dan heb ik het nog niet eens over het salaris van de dokters hier. Een dokter van 48 jaar vertelde ons dat zij 4 miljoen Rupiah per maand verdient, dat is omgerekend ongeveer 285 euro! Ik kan je vertellen dat dat ook hier bijna niet voldoende is om een normale woning, kleding en voedsel van te betalen.

Natuurlijk hebben we ook leuke dingen gedaan: er zijn nog drie andere co's uit ons jaar die een tussenstop maken in Jakarta voor ze naar Kalimantan gaan voor co-schappen en met hen (en nog 2 andere co's) zijn we naar de Skye bar geweest: Prachtig uitzicht!
Vorige week zijn we wezen stappen met een grote groep Indonesische studenten, enorm leuk, maar wederom een wereld van verschil met thuis. Duur natuurlijk (1 bier = 65000 R = 4,65 euro), een heel andere sfeer, maar ook Aziatische meisjes die zoveel gedronken hebben dat ze knock out onder de wasbakken bij de toiletten liggen. Waar ze overigens ook gewoon hun roes uitslapen en niemand die iets voor ze doet! (lees naar huis brengen). Dat zie je in Nederland echt niet gelukkig ;)

Ik ben heel benieuwd wat de volgende weken nog gaan brengen! We plannen in ieder geval nog wat weekendjes weg, Bandung en Bogor. Willen graag een vulkaan zien.
Heb ook weer foto's geplaatst.