Bandung enzovoorts

Bandung enzovoorts

Dus, de vorige keer eindigde ik met de mededeling dat we een vulkaan wilden zien en natuurlijk is dat gelukt! We zijn vorig weekend met een aantal nieuwe Indonesische vrienden naar Bandung gereden met de auto. We kenden deze mensen via via omdat we met wat Indonesische medisch studenten (die ons dus aan hen voorgesteld hebben) naar een soort kinderdagverblijf gingen (is wel heel anders hier, er zijn kinderen die werkende ouders hebben maar ook kinderen die geen huis hebben en daarom anders 24 uur op straat leven, zij hebben andere uniformpjes aan maar ze zien er ook minder gevoed en kleiner uit, want minder eten = groeiachterstand). Maargoed als je dus eenmaal voorgesteld bent aan iemand gaat het allemaal heel makkelijk en wordt alles voor je geregeld.
Dus werden we op zaterdagochtend om half 6 opgehaald en reden we via Bandung centrum (onwijs druk, net als Jakarta, maar dan wel een andere sfeer), naar de Ciwidey white craters. Het was echt superindrukwekkend, prachtig (zie foto’s). Dit is een krater van een vulkaan die allang niet meer actief is met water erin, groen-wit, en licht naar rotte eieren ruikend (zwavel). Echt prachtig.
Na typisch Bandungs eten terug in het centrum brengen onze nieuwe vrienden ons naar het hotel waar we erachter komen dat het echt geweldig luxe is! Maar helaas konden we hiervan maar een uurtje of 5 genieten, want we spraken af om om 4 uur ’s ochtends te vertrekken naar een tweede vulkaan: de Takuban Parahu ten noorden van Bandung. Je zou misschien denken waarom in hemelsnaam zo vroeg, maar we hadden gehoord dat het ontzettend mooi was om de zonsopgang boven de vulkaan te zien, vandaar. Dikke tegenvaller: toen we daar aankwamen (ruim op tijd om half 6, zonsopgang = 6 uur) bleek dat de vulkaan een nieuwe eigenaar had gekregen en dat deze de openingstijd zonder het waar dan ook te vermelden had veranderd in half 7. Daar ging onze zonsopgang. Nou goed, we hebben er om gelachen en zijn vanaf half 7 de vulkaan gaan bezichtigen.
De mythe achter de grootste krater:
Er was eens een halfgod (half hond, half god) die verliefd werd op zijn moeder, een godin waarvan hij niet wist dat dit zijn moeder was. Zij verzon een list om hem ervan te weerhouden met haar te trouwen omdat zij wel van de familieconnectie op de hoogte was. Hij moest eerst een opdracht doen: een enorm schip en een meer aanleggen in 1 nacht. Hij was al heel ver en zou het gaan halen, maar de godin liet de haan eerder kraaien en de werkers eerder beginnen waardoor de halfgod dacht dat hij gefaald had. Hij gooide het schip en het meer ver weg en ze kwamen beiden op aarde neer. De vulkaan lijkt op een ‘omgekeerd schip’ of in Indonesisch: ‘Takuban Parahu’.

Met deze krater alleen waren wij echter niet tevreden, we gingen een stukje lopen en onze nieuwe Indo vrienden regelden voor het gemak een gids die ons naar een krater bracht die helemaal niet open was voor bezoek! Bij zware regenval kon er namelijk nog wel eens wat lava omhoog ploppen, bezoek in zo’n krater is niet zo handig. Maar zonder regenval dachten wij: dat moet kunnen. Dus een tochtje door de jungle en een flink stijle afdaling later kwamen we in een prachtige krater. Helemaal verlaten, geen verkeerslawaai (en dat is zeker bijzonder wanneer je Jakarta gewend bent), alleen het geluid van vogeltjes. Hier hebben we een hele tijd doorgebracht (honderden foto’s gemaakt) waarna we terug gingen. Achteraf bleek dat het enorme vroege opstaan toch een enorm goede keuze, toen we namelijk klaar waren met onze bezichtiging werd het zo mistig dat de grote krater helemaal niet meer te zien was!

Verder zijn we natuurlijk weer twee weken verder met ons kindergeneeskunde co-schap, het blijft allemaal vrij heftig om te zien. We lopen mee in een tertiair ziekenhuis, dat houdt in dat naar dit ziekenhuis alle heftige, gecompliceerde, uit de hand gelopen casussen/patiënten doorverwezen worden. Dus veel heftige dingen. Ook vanwege het feit dat er veel te weinig bedden zijn en veel meer patiënten die een operatie nodig hebben dan dat er ruimte is voor deze operaties: pasgeboren kindjes met 2 in één couveuse of met 3 in één bed, 16 baby’s op één kamer, 8 bedden op de kinder intensive care unit terwijl er een ellenlange wachtlijst is wat betekent dat juist de kinderen die het waarschijnlijk toch niet redden (die met de slechtste prognose) niet op zo’n bed terecht komen (omgekeerde wereld toch?). Sinds afgelopen dinsdag hebben we ook een follow-up patiëntje voor onszelf gekregen: een jongetje van 4 jaar die beschreven werd als een patiënt met ondervoeding en 3 weken koorts zonder oorzaak, maar toen we hem gingen ontmoeten had hij een tumor ter grootte van een voetbal in zijn buik! Dat hadden ze ons niet verteld, niet belangrijk genoeg? Ze hadden ook geen scans gemaakt, daar hebben we dan maar even naar gevraagd en ja hoor, drie dagen later was hij toch naar de scan. We weten de uitslag nog niet, dus morgen gaan we hiermee verder.

Ook weer plannen voor volgend weekend dus ik schrijf dan vast wel weer een stukje, bedankt voor het lezen!